Mijn naam is Joyce, ik ben 39 jaar en ik woon in Wijchen. Ik ben moeder van twee geweldige jongens, Mikey van 18 jaar en Joey  van16 jaar. Getrouwd met Jeroen en werkzaam in de kinderopvang.
Ik ben mijn eerste man verloren aan suïcide, of ja misschien ben ik hem eerder al verloren aan een depressie…

Op het moment dat mijn man overleed, was ik 24 en mijn man Jan was 25.
Mijn kinderen waren toen 1 en 3 jaar.
Het ging al een tijdje niet goed met Jan, hij was depressief en niet gelukkig in zijn leven, ondanks dat er genoeg dingen waren waar hij dankbaar voor kon zijn.
Dit heeft hij in een van zijn laatste dagen ook uitgesproken, hij zei: ‘Ik weet dat ik gelukkig moet zijn maar ik kan het niet.’
Ik zag dat het niet goed met hem ging, probeerde hem te helpen om hulp te zoeken … maar dat wilde hij niet.

De dag dat ik Jan aantrof, hangend aan de railing van de zoldertrap, zal ik nooit vergeten.
Ik kwam binnen met de kinderen en de muziek stond heel hard aan, de lamellen waren allemaal dicht.
Mijn gevoel vertelde me dat er iets goeds mis was.
Mijn oudste wilde naar boven rennen om zijn vader te begroeten, maar iets in mij zei dat ik mee moest.
Ik zette mijn jongste zoon met jas en al in de box neer, en rende achter mijn oudste aan de trap op naar boven.
Bovenaan de trap stonden Jans schoenen met een briefje erbij….. ‘lieve Joyce jij bent en blijft de enige vrouw in mijn leven, ik hou van jou.’

Min zoon kijkt rechtdoor naar onze slaapkamer of hij zijn vader kan vinden, ik kijk naar rechts en zie dat de deur naar de zolder openstaat, en daar zie ik hem hangen.
Ik gil en sla de deur van de zolder dicht.
Mijn zoontje begint te huilen door mijn gil.
Ik pak hem op en ren naar beneden.
Daar bel ik 112 om te zeggen dat mijn man zich verhangen heeft – nu, jaren later, weet ik nog goed dat mijn mond zo droog was, dat ik het adres niet uitgesproken kreeg.
Gelukkig heb ik een hele lieve mevrouw aan de lijn die me door het gesprek loodst.
Het tweede dat intussen door mij heen schiet is: mijn kinderen moeten hier weg.
Ik bel naar mijn vriendin, die dichtbij woont, en zeg dat ze nu moet komen om mijn kinderen op te halen, omdat Jan zichzelf wat heeft aangedaan. Niet wetende dat haar man ook thuis is, en die denkt dat hij Jan nog kan redden.
Maar ik wist in mijn hart meteen dat hij dood was.
Dus de man van mijn vriendin rent naar binnen, pakt een mes uit het messenblok en rent door naar boven. De babyfoon staat aan en daardoor kan ik hem beneden horen schreeuwen: ‘Wat heb je gedaan!’
Mijn vriendin staat verstijfd te kijken, ik zeg haar dat ze de kinderen moet pakken en moet gaan, ik duw ze naarbuiten naar de auto.
Ondertussen komt haar man naar beneden en zegt dat hij niks meer voor Jan heeft kunnen doen.
Hij heeft hem op ons bed neergelegd.
We zitten beneden te wachten op ambulance en politie.
Ik bel mijn ouders op en zeg dat ze nu moeten komen.
Het wachten lijkt een eeuwigheid te duren, terwijl het, denk ik, eigenlijk helemaal niet zo lang duurde.
Ik herhaal de hele tijd tegen de man van mijn vriendin ‘wat een lul wat een lul.’
De ambulance gaat al snel weg, Jan is inderdaad allang dood.
Nu moet er uitgesloten worden of hij het zelf gedaan heeft of niet.
Intussen komen ook mijn ouders en mijn broers binnen.
Ik was om 16.30 uur thuis gekomen, inmiddels is het 22.00 uur, de recherche is klaar en het is duidelijk: Jan heeft het zichzelf aangedaan.
Er wordt gevraagd of er nog iemand wil gaan kijken bij Jan, maar ik wil dit niet.
Mijn moeder wil wel, ze gaat samen met mijn schoonzus naar boven.
Ze bedankt Jan omdat hij mij en de kinderen niet meegenomen heeft, zoals je wel vaker hoort, en ze blijft bij hem zitten totdat hij opgehaald is.
Ik haal mijn kinderen op bij mijn vriendin, we gaan samen naar mijn ouders, waar ik en de kinderen vervolgens blijven.
Ik wil niet meer in dat huis zijn, dat vind ik eng.

Ik heb heel veel steun gekregen van de mensen om me heen, ongelooflijk!
Mensen die me hielpen papieren uit te zoeken, mensen die op mijn kinderen pasten, en mijn lieve ouders, bij wie ik na het overlijden van Jan een halfjaar lang gewoond heb met mijn kinderen.
Tot we een ander huis kregen.
Mijn oude huis moest verkocht worden, ik ging er samen met een vriendin heen, we zijn hand in hand de zoldertrap opgelopen, omdat ik wist dat ik dit in de toekomst nodig zou hebben, om ook een beeld te hebben van dat hij er echt niet meer hing.
Ook met mijn oudste zoon ben ik teruggegaan – ik ben met hem de zolder op gelopen, dacht dat het hem misschien in de toekomst op zou kunnen helpen.

Ik heb me absoluut niet eenzaam gevoeld in dit proces, maar het is wel iets wat je alleen moet doorstaan. Met vrienden en familie om je heen.
Ook heb ik contact gehad met lotgenoten, dit was wel even fijn.
Maar ik merkte ook dat mensen soms in hun verdriet bleven hangen, dat vond ik lastig om te ervaren.
Ik heb al mijn fases van rouw ook zeker doorgemaakt.
Maar wat altijd als een paal boven water heeft gestaan, is dat Jan de keuze heeft gemaakt om niet meer te willen leven.
Ik maak heel duidelijk de keuze dat ik wel wil leven!
Ook al is het leven niet altijd makkelijk geweest en soms nog niet, er zijn zoveel mooie dingen om voor te leven.

Dus dat wil ik meegeven: geniet van de mooie dingen die er zijn in het leven.
Niets heeft kunnen voorkomen dat dit je overkomen is, maar de keuze hoe je hiermee omgaat maak jij!
Ik heb mijn geluk in de liefde weer gevonden, en daar ben ik elke dag weer dankbaar voor.
Mijn kinderen hebben het echt heel zwaar gehad in de puberteit. Ontdekken dat je vader zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt, valt niet mee.
Hierbij krijgen ze gelukkig van alle kanten hulp, en ik zeg hen ook altijd: ‘er is altijd een manier, hoe dan ook!’
Dit is iets wat we voor de rest van ons leven meedragen.
En de ene keer heb je daar meer last van dan de andere keer.
Herinner, praat erover en vooral: leef en geniet, maak die bewuste keuze!

Liefs Joyce