Mijn naam is Lisa, ik ben 25 jaar en ik  woon in Brabant. De eerste jaren van mijn leven bestond ons gezin uit mijn moeder, mijn broer Tim en mij.
In 2003 kreeg mijn moeder een nieuwe vriend, René, met wie ze zes jaar later trouwde. Vervolgens, in 2011, werd ons kleine broertje Bram geboren.
We waren een hecht gezin. Samen naar PSV gaan, op vakanties en weekendjes weg deden we heel graag. Samen met mijn broer Tim en mijn vader René had ik een seizoenkaart van PSV. Als gezin gingen we samen naar kampioensfeesten en dan ging mijn moeder ook mee.

Op vrijdag 13 juli 2018 stortte onze wereld in. Mijn vader was tijdens het sporten onwel geworden. Hij werd gereanimeerd en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis werd hij kunstmatig in leven gehouden.
We hadden hoop dat hij uit zichzelf wakker zou worden, maar deze hoop werd geen werkelijkheid. Hij is niet meer zelf wakker geworden en de artsen konden niets meer voor hem doen. Dat moment was een flinke klap. Op maandagochtend 16 juli om 10.40u hebben we hem moeten laten gaan.
Hij had een donorcodicil en daardoor hadden wij, nadat zijn hart gestopt was, maar 10 minuten om afscheid van hem te nemen. Dat was voor ons ontzettend heftig. Na deze 10 minuten renden de artsen met hem op zijn bed door de gangen heen om zo snel mogelijk naar de operatiekamer te gaan. De organen moesten immers zo snel mogelijk verwijderd en overgezet worden bij iemand anders.
Dit is een afschuwelijke manier van afscheid nemen, ik had daar graag meer tijd voor gehad.

Vroeger was ik ontzettend hecht met Tim. We deden alles samen.
 Wat we helemaal geweldig vonden, was dat we een half seizoen samen in een voetbalteam speelden. Toen Tim wat verder in de puberteit kwam en het wat moeilijker had met zichzelf, werd deze band even wat minder.
Het overlijden van onze vader in 2018 was voor ons allemaal ontzettend moeilijk, maar voor hem extra.
Tim werd depressief.
We probeerden hem te helpen, maar hij kon deze hulp op een of andere manier niet aannemen. Hij wilde zich graag beter voelen, maar het lukte hem niet. Deze tijd is voor ons allemaal erg zwaar geweest.

Op 14 november 2019, aan het einde van de middag, kregen we het afschuwelijke nieuws te horen. Tim is overleden. Hij had er zelf voor gekozen.
We wilden meteen naar hem toe. Toen we er waren, mochten we nog niet bij hem. De forensisch onderzoekers van de politie moesten eerst uitsluiten of het geen misdrijf was.
Na uren wachten mochten we bij hem zijn.
Dat was weer een klap.
Want het was echt Tim.
Wat was dit ontzettend moeilijk.
En nog besef je het niet. 

Beide sterfgevallen waren plotseling en dus een enorme schok.
Van even gaan sporten naar nooit meer thuis komen.
En zo ook mijn broer die er ineens niet meer is. Het was echt een enorme schok. Het voelde ook echt letterlijk als een klap.
Ik kon het niet geloven en dat is nog steeds moeilijk.

Om mijn vader rouwde ik samen met mijn broer Tim, broertje Bram en moeder. Daarnaast ook familie. Ik heb zeker steun ervaren in mijn omgeving. Familie, vriendinnen, collega’s.
Ik stond er dus niet alleen voor.

Maar ondanks deze steun en het gezamenlijk rouwen voelde ik me eenzaam.
Gedurende de periode na het overlijden van mijn vader, begrepen mijn directe collega’s op het werk niet dat ik me zo ellendig voelde.
Er kwam niemand bij de herinnneringsdienst, de operationeel manager condoleerde me niet, ik moest zo snel mogelijk weer komen werken en als ik aan het werk was begrepen ze niet waarom er geen lach van af kon. Ik voelde me totaal niet begrepen en kwam wel zozeer alleen te staan dat ik ontslag heb moeten nemen. Gelukkig vond ik elders een baan.
Daar werd naar mij geluisterd. Daar leerde ik om open te mogen zijn, dat ik mijn gevoelens mocht tonen en erover mocht praten.
De filiaalmanager die ik daar had, heeft mij door die hele moeilijke tijd heen gesleept. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor.
Uiteindelijk vond ik het plezier in het werk ook weer terug, terwijl ik dat verdriet continue bij me droeg. Maar dat mocht.
Het ging goed en ik werd overgeplaatst naar een ander filiaal. En toen overleed mijn broer.

De medewerkers van dit bedrijf kwamen wel naar de herinneringsdienst, ook de manager die mij bij dit bedrijf eerder zo goed had opgevangen. Ondanks dat ik intussen was overgeplaatst, was hij er opnieuw voor mij. Dat heeft mij heel erg geholpen, zoiets maakt het zware verdriet dat je bij je draagt een klein beetje gemakkelijker.

Vooral familie en vriendinnen waren er echt voor ons. Ze vonden het lastig te begrijpen wat wij allemaal moesten doorstaan, maar ze probeerden het en dat was fijn om te voelen.
Als gebroken gezin proberen we leuke momenten te hebben samen. Het gemis van onze vader en broer zijn daarmee gewoon verweven, want dat gevoel delen wij met elkaar en dat gevoel gaat nooit meer weg. We gaan samen weekendjes weg, op vakantie en hebben leuke dagjes uit.
Op de moeilijke dagen zoals verjaardagen en overlijdensdagen komen we soms samen met familie en vrienden. Zo zijn we een aantal keer samen gekomen op de begraafplaats.
Tim en René hebben een plek naast elkaar gekregen op de begraafplaats. Dat is fijn.

Ik zou jongeren die zo’n heftig verlies moeten dragen willen meegeven niet te snel weer te beginnen aan studie of werk. Neem de eerste weken na het overlijden de rust om het te kunnen laten bezinken.
Rouw zal er altijd zijn, soms heel heftig en soms iets minder, maar het is er altijd. Het is een deel van je leven geworden, waar je mee moet leren omgaan.
Ik vind niet dat je het een plek kan geven, dat vind ik zo’n rare uitspraak. Alsof het gemis dan over is, dit gemis gaat nooit meer over. 

Ik heb tijdens mijn opleiding dus twee pauzes moeten nemen omdat het voor mij niet ging. Ik kon me niet concentreren en was vaak ontzettend moe.
Sinds dit schooljaar heb ik mijn studie weer opgepakt. Ik heb de minor behaald en zit nu in de afstudeerfase.
Daar heb ik het zwaar mee. Om verder te kunnen heb ik het verdriet al die tijd toch een beetje naar achter geduwd. Het verdriet over mijn broertje komt nu deze weken ineens veel vaker naar boven. Dat is moeilijk, deze gevoelens zijn ontzettend heftig. Dat doet echt enorm pijn.
Deze pijn kan ik niet uitleggen. Het geeft me een ontzettend down gevoel, dat zijn heel zware momenten.
Het is anders dan bij mijn vader. Ook dat doet enorm pijn, maar ik merk dat de rouw anders is. Al heb ik natuurlijk weinig tijd gehad om goed te kunnen rouwen na mijn vader. Waarschijnlijk loopt het allemaal een beetje door elkaar.
Want in 16 maanden tijd raakte ik mijn vader en broertje kwijt.