Ik vind het niet zo leuk om 20 te zijn. Voor het eerst dat ik niet super hyped ben over mijn verjaardag. Nu ben ik net zo oud als Bas. Dat klopt niet.
En net zo oud, dat kan nog. Maar over een maand ben ik ouder dan mijn grote broer en dat is niet oké.
Verder gaat het best goed met me hoor. Vorig jaar behaalde ik mijn gymnasiumdiploma, nadat ik dus in dat schooljaar eerst mijn goeie vriend en vlak daarna mijn broer verloor. Dit schooljaar ben ik niet gaan studeren, maar ik ben wel het huis uitgegaan en ik ben gaan werken. Geen volledige weken. Daar heb ik geen zin in. Word al moe als ik eraan denk.
Ik ben nog moe van dat schooljaar, waarin ik dus besloot om door te gaan voor een diploma, terwijl mijn hele lijf STOP riep. Nu doseer ik het een beetje, zodat ik volgend jaar gewoon kan gaan studeren, zonder dat ik daar op mijn tenen hoef te lopen. Ik moet naast mijn studie ook werken, gewoon om in mijn onderhoud te voorzien en ik moet nog maar zien hoe dat gaat.
Ik kijk er wel naar uit om aankomend studiejaar nieuwe mensen te ontmoeten, want ik ben er veel kwijtgeraakt. Eigenlijk heb ik nu nog maar één echt goede vriendin.

Toen begin van het schooljaar mijn vriend Leon overleed, waren we heel hecht met de klas. We deelden hetzelfde verdriet, de een had er wat meer last van dan de ander, maar niemand die er echt aan onderdoor ging en we steunden elkaar waar we konden.
Zes weken later met Bas was een ander verhaal. Ik merkte dat ze allemaal wel zeiden dat ze er voor me zouden zijn, maar in de praktijk gebeurde er niet zoveel.
Ik sprak zelf niks af, omdat ik bang was dat ik de sfeer zou verpesten. Niet dat ik zo chagrijnig was, ik was gewoon mezelf, ben erg goed in gewoon doorgaan en daarbij mijn emoties verbergen. Maar iedereen was voorzichtig met me, het zou voor mijn gevoel raar zijn om op feestjes te verschijnen, waar ik dan normaal zou doen terwijl iedereen zich naar mij toe wat awkward gedraagt. Dat probeerde ik te voorkomen door het contact uit de weg te gaan.

Want eigenlijk wilde ik normaal behandeld worden.
Omgekeerd hielden mijn vrienden afstand, waarschijnlijk omdat ze me niet wilden lastigvallen.
En zo bleven we om elkaar heen draaien. Nam niemand initiatief en zo raakte ik iedereen kwijt, op één na.
Eigenlijk had ik graag gewild dat mensen hadden gevraagd ‘hoe gaat het nou met je?’
Maar dat gebeurde ook nauwelijks.

School hielp ook niet mee. Ik wilde perse mijn diploma halen en had daarbij medewerking van school nodig. Want ik kon me minder goed concentreren en had in de eerste weken na Bas’ dood een aantal lessen en minimaal één toets gemist.
Die toets mocht ik in eerste instantie niet overmaken, omdat ik al een andere toets had herkanst. Je moet zeg maar kiezen welke toets je wilt herkansen en welke je in één keer maakt. Maar die ene toets werd gehouden op de dag dat Bas overleed. Dat is overmacht, daar kun je echt niks aan doen.
Uiteindelijk heb ik die toets alsnog kunnen maken, maar dat kostte een hoop energie en er moest over worden vergaderd. Het zou zo fijn zijn geweest als iemand op school een beetje begrip had getoond toen.
Op last van de schoolarts ging ik een paar uur per week minder naar school. Gewoon om ervoor te zorgen dat ik het zou volhouden tot en met mijn examen en om vol in te kunnen zetten op mijn examenvakken. Toen zei mijn mentor: ‘Als je er maar geen misbruik van maakt hè.’
Ik vind dat een ongepaste opmerking. Je ziet een leerling die iets vreselijks meemaakt, je ziet dat ze alles op alles zet om haar diploma te halen en dan ga je haar aanspreken op pubergedrag of zo.
School had daarnaast kunnen helpen het begrip bij mijn klasgenoten te vergroten. Gewoon een keer een mentorles besteden aan wat rouweducatie bijvoorbeeld.Bij mijn broertje, die op een andere school zit, zag ik dat allemaal wel gebeuren.

Het ergste was wel dat mensen me gingen ontlopen. Goeie vrienden dus.
Iedereen zei tegen me: ‘Fijn dat je klas al zo’n ernstig verlies heeft meegemaakt, dan zijn ze er nu tenminste ook voor je.’ En misschien hadden sommige mensen er wel voor me willen zijn, maar durfden ze me niet aan te spreken. Ik ben best eng en ongenaakbaar en als ik het moeilijk heb ben ik zo mogelijk nog onbenaderbaarder.
Maar mijn toen nog beste vriend heeft me gewoon laten zitten. Wilde het er niet over hebben, wilde die eerste maanden sowieso niet afspreken.

Dus daar ging het fout. De mensen die ik had uitgekozen, lieten het afweten. De mensen die er mogelijk wel voor me hadden kunnen zijn, heb ik gewoon niet opgemerkt.
En dan is het een eenzaam proces. Want mensen die helemaal geen problemen hebben, daar voel ik geen enkele connectie mee. Ik voel me jaren ouder dan mijn leeftijdgenoten.
Mensen die een drama kunnen maken van een gescheurde nagel, ga toch weg. Of mensen die wel degelijk iets ergs hebben meegemaakt en die dat dan wegdrukken door zo luid mogelijk te zijn. Te feesten, te drinken, aandacht te trekken. Wat moet je daarmee?
Het voelt een beetje als aan de kant staan op een feestje, de rest gade te slaan en geen aansluiting te vinden. Omdat ikzelf anders ben. Oud, heel oud.

Nou ja, maar ik ben dus 20. Daar moet ik erg aan wennen.
Ik heb een goeie vriendin bij wie ik veel steun en begrip heb kunnen vinden.
In Den Haag wonen doet me ook goed, ik kan als ik in de trein stap, weg van mijn ouderlijk huis, de wereld van Bas letterlijk achter me laten. En volgend jaar doe ik een studie in weer een andere stad, met allemaal nieuwe mensen. Nieuwe kansen, een nieuw leven.

Maar binnenkort ben ik ouder dan Bas. Dat klopt niet. Dat is naar. Ik zie er tegenop.

Foto: Bas en Marie