Ik beëindigde de relatie. Maar ook na de break-up hadden we dagelijks contact. Hij had mij nodig. Hoe erg het met hem was, ontdekte ik pas toen ik hem bij de eerste zelfmoordpoging heb tegengehouden. Hij appte mij vroeg in de ochtend, en zei in die app dat hij het niet meer zag zitten en hoeveel hij van mij hield. Toevallig was ik al wakker en zag ik het direct, ik raakte meteen ongelofelijk in paniek. De adrenaline stroomde door mijn lichaam en ik was helemaal in shock. Op dat moment kon ik zijn locatie zien, dus belde ik de politie. De politie kwam gelukkig meteen naar zijn huis toe en zij wisten hem tegen te houden. Eind goed al goed dacht ik.
Op dat moment kreeg ik een hele zware verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik was net 18 jaar en bezig met mijn opleiding. Ik had geen rijbewijs en hij woonde zo’n 40 kilometer bij mij vandaan. Ik ging samen met hem naar de huisarts, waar hij direct werd doorverwezen naar de crisisdienst.
Ik was er altijd, als ik niet bij een afspraak was voelde ik mij al schuldig. Ik hield zijn locatie continu in de gaten en appte hem elk uur hoe het met hem ging ging.
Een weekend besloot ik voor mezelf te kiezen en weer een keer met een vriendin wat te gaan doen. Dat was al een maand geleden en ik vond dat ik het wel verdiende. Want ik was doodop van de zorgen en de stress rondom Sammi.
Terwijl mijn vriendin en ik op stap gingen bleef ik maar appjes krijgen van Sammi. Daarin stond dat hij wilde dat ik naar hem toe kwam, dat hij verdrietig was, enzovoort. Ik besteedde daar op dat moment er niet veel aandacht aan omdat ik hem de dag erop toch zou zien.
De dag erop had hij mij al heel vroeg geappt, wat ik deze keer niet had gezien. Hij moest werken, wat hij deed met vrienden dus ik verwachtte niet dat er iets zou gebeuren. Om 11 uur appte ik met hem, maar merkte een ander persoon dan die van de dagen ervoor. Erg bot en gemeen, we kregen een kleine discussie zelfs, die maar niet leek op te houden. Uiteindelijk koos ik ervoor om niet meer te reageren, waarop hij mij ging sms’en, en dat zag ik niet.
Twee uur later kreeg ik een snapchat van hem. Wij snapten nooit met elkaar, dus dat was best gek. Hij vroeg of ik zijn sms wil lezen en dat het belangrijk was. Ik opende de sms en zag een afscheidsbrief, aan mij gericht, waarin hij vertelde dat hij het leven niet zag zitten en er een einde aan ging maken. Ik besloot meteen zijn locatie te checken maar die stond uit. Ik was radeloos, wist niet meer wat ik moest doen. Ik appte met hem maar hij was vastberaden dat hij het zou gaan doen. Hem overhalen lukte niet meer, het enige wat zou helpen is als ik bijtijds hulp weet te halen. Maar hoe? En waar moeten ze naartoe? In paniek belde ik de politie, gaf hen alle gegevens en probeerde erachter te komen waar hij was. Ineens kreeg ik geen reactie meer.
Ik belde hem en zijn telefoon ging niet meer over. Toen wist ik dat ik te laat was. Mijn wereld stortte in.
Ik belde mijn vriendin, helemaal in paniek, er kwamen geen woorden uit mijn mond, maar ze kwam naar me toe. Even later kwamen ook mijn moeder en de politie voor de bevestiging: hij was inderdaad dood. Ik kon het niet geloven, de hele dag appte ik hem nog, in de hoop dat het allemaal niet waar bleek te zijn en ik een reactie terug zou krijgen.
Daarna kreeg ik een hoop vragen, zowel van familie als vrienden van Sammi. Dit was overweldigend, zij dachten dat ik alles wist en ook dat ik de waaromvraag kon beantwoorden. Maar nee dat kon en kan ik niet.
Ik heb ook nog even naar het lichaam van Sammi mogen kijken, maar door mijn trauma weet ik daar niks meer van. Hij werd begraven en de begrafenis was afgelopen en ik begreep het niet. Is dit het dan? Is hij nu echt weg?
De dagen na mijn verlies kon ik niks meer. Ik rouwde alleen maar en ging niet naar school, ik kwam niet eens buiten. De normaalste dingen wilde ik niet meer doen, zelfs dingen zoals douchen voelden als te zwaar. Ik was te bang om alleen met mijn gevoelens te zitten en luisterde de hele dag naar muziek. De waaromvraag was zo groot en ik voelde mij zo schuldig, ik had het idee dat het allemaal aan mij lag en besloot dat ikzelf niet het recht meer had om te leven.
Mijn eerste zelfmoordpoging volgde. Mijn moeder vond mij in bed en nam mij mee naar het ziekenhuis, waar ik net op tijd werd gered. De crisisdienst kwam, maar nu voor mij. Dat vond ik een heel raar idee. Ik wilde niet perse dood, ik wilde gewoon naar Sammi. Ik ging in therapie bij de crisisdienst en een van mijn vriendinnen komt gelukkig veel langs.
De rest van mijn vriendinnen wachtte af, ze wisten niet wat ze moeten doen, waardoor ik mij erg eenzaam voelde. Niemand vroeg aan mij hoe het ging, niemand stelde voor om samen eens iets te doen. Mijn moeder moest gewoon werken en ik zat daardoor vaak alleen thuis. Omdat mijn moeder wilde dat ik een eigen psycholoog kreeg, moest ik naar de huisarts. Maar in plaats van dat ik naar de huisarts ging, fietste ik naar een plek waar ik een einde aan mijn leven wilde gaan maken. Ik besloot dat ik dat niet kon en belde zelf de politie.
Weer terug naar de crisisdienst, maar in opvang wilde ik echt niet. Nu pas kwamen er vrienden langs en kreeg ik een vaste psycholoog.
Ik was nog steeds verdrietig en in rouw, maar kreeg de juiste therapie, wat erg hielp. Wel triggerden sommige dingen mij nog wel, zoals alle geluiden die doen denken aan de zelfdoding van Sammi.
Ik besloot m’n sport een beetje op te pakken, de gymvrienden van mijn broer ondersteunden mij hierin. Ook ging ik twee van de vijf dagen naar school. Er werd een plan voor mij opgesteld, waarmee ik mijn studie toch nog kon halen, ondanks al het verzuim. En dat is gelukt, ik heb mijn studie afgerond.
Het voelde raar om door te gaan zonder Sammi, ik kreeg EMDR-therapie voor mijn trauma. Ik kon niet geloven dat het door de hulpverleners ook echt als trauma werd gezien, omdat het in mijn ogen niet heftig genoeg was. Maar dat was het natuurlijk wel.
Ook leerde ik iemand kennen die van het begin af aan van alles afweet. Ik moest er heel erg aan wennen dat ik niet voor een partner hoef te zorgen op de manier waarop ik dat gewend was en dat er niks geks gebeurt.
Ik voel me nu goed, soms heb ik wel eens een kleine terugval, maar ik kan daar goed met mijn psycholoog over praten. Ik vergeef mijn vrienden voor hoe ze mij een klein beetje links lieten liggen omdat ik weet dat het niet expres was, maar vooral onhandig.
Het is nu anderhalf jaar geleden. Ik denk er nog steeds vaak aan en laat soms nog een traantje en dat mag ook zeker, ik laat dat ook gewoon toe.
Dat je na zo’n ingrijpende gebeurtenis in de overlevingsmodus komt is niet gek. Ik zou tegen anderen nabestaanden willen zeggen: geef jezelf wat ruimte en tijd om het te verwerken en praat met iemand, zorg voor professionele hulp, ook al denk je misschien dat het niet nodig is.
Het heeft mij geholpen, maar het heeft wel heel veel tijd gekost. Mocht je dit lezen en met een soortgelijk probleem zitten, dan mag je mijn nummer vragen
Ik ziet met de zelfde problemen.
Zou graag met Noor hierover willen praten.
Hoi Sophie, Noor hier.
Zou je misschien nogmaals een bericht kunnen achterlaten met e-mailadres? Bij het vorige bericht stond geen juist e-mailadres waardoor ik geen contact met je kon krijgen.