Mike verloor zijn broertje alweer zeven jaar geleden. Hij voelt zich best alleen in dit verlies en zou graag eens van gedachten wisselen met iemand die zo’n zelfde verlies heeft ervaren.
Hier is het verhaal van Mike.

Mijn naam is Mike. Ik verloor mijn broertje Michel zeven jaar geleden. Hij was toen 19 jaar.
We woonden met zijn vieren in dat huis: mijn moeder, mijn broertje, mijn andere broer en ik. Mijn vader was en is al een tijdje uit beeld.
Het ging al een tijdje niet echt lekker met Michel maar dat hij een eind aan zijn leven wilde maken, wisten we niet. Anders hadden we wel beter opgelet.

Nu was ik anderhalve meter bij hem vandaan. Hij heeft zijn leven beëindigd in de kamer direct onder mij.  De hond begon te blaffen, er was iets niet in de haak, dus ik ging boven kijken. En vond mijn broer.
Dat was afschuwelijk, ik kan je niet vertellen hoe afgrijselijk dat was. Maar ik heb daar in de loop van de afgelopen zeven jaar mee leren omgaan. En ik ben soort van blij dat het mijn moeder niet was die hem vond. Want mijn moeder draagt al genoeg. Dit stukje draag ik graag voor haar.

Waar ik niet mee heb leren omgaan, is het verlies van mijn broertje. Ik heb zoveel vragen, misschien is dat het wel vooral. Geen afscheidsbrief, hij heeft het waarschijnlijk in een opwelling gedaan. Dus ik loop rond met de vraag: wat als ik iets eerder naar beneden was gegaan of iets gehoord had.
Maar ook: waarom, wat was er aan de hand, hadden we dit kunnen voorkomen als we hadden begrepen wat er mis was, waarom, waarom, waarom?

Ik werkte in de bouw in die tijd, totdat het minder met mij ging. Ik kreeg last van hoofdpijn aanvallen. Wat uiteindelijk bleek te komen door stress. Mijn werkgever heeft mij laten vallen als een baksteen. Wat voor mij het teken was om voorlopig aan mezelf te denken.
Daarom ben ik rustig op zoek naar iets wat mij echt ligt en leuk lijkt. En ondertussen probeer ik mn gedachten op de juiste plek te krijgen. Vandaar deze oproep.
Waar ik veel rust en voldoening uit haal, is vissen op snoek, snoekbaars en baars met kunstaas. Lekker buiten zijn en niet teveel nadenken.

Ik heb een goeie band met mijn moeder, maar ik vind het lastig om het met haar daarover te hebben op bepaalde momenten. Het doet me pijn om haar met verdriet te zien. Daarom voelt het soms alsof ik haar daar mee lastig val op sommige momenten.
Mijn oudste broer is wel doorgegaan met zijn leven. Voor hem spelen die vragen ook niet zo. Hij zit gewoon anders in elkaar, zo van: dit is gebeurd, dat is heel akelig en nu gaan we weer door.
Prima hoor, dat is zijn manier. Maar ik kan het zo niet. Ik blijf maar worstelen met die vragen in mijn hoofd, nu al zeven jaar dus.

Ik zou graag eens met iemand praten die uit ervaring weet hoe het voelt om je broer of zus te verliezen. Graag iemand die niet al te ver bij me vandaan woont, dus: ergens tussen Meppel en Harderwijk, Deventer, Apeldoorn, Zwolle.
Niet om zware gesprekken te gaan voeren, het moet geen therapie worden. Gewoon, een bakje koffie en ervaringen uitwisselen. Het lijkt me zo fijn om te voelen en ervaren dat ik niet de enige ben die dit meemaakte. Dat iemand anders ook met deze vragen worstelt.
Ik weet wel dat er nabestaandengroepen zijn, maar zou het liefst 1 op 1 praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.

Mocht je denken: ja, dat lijkt mij wel wat, ik wil ook wel graag eens van gedachten wisselen met iemand die weet hoe dit voelt, stuur dan even een berichtje naar Stilgeweest. Dan kunnen we nummers uitwisselen.